Sakrament Pokuty i Pojednania (spowiedź) jest sakramentem, w którym Chrystus przebacza człowiekowi grzechy po chrzcie św. popełnione. On Sam przychodzi aby dotknąć grzesznika swoją łaską i przywrócić mu utracone przez grzech dziecięctwo Boże. Chrystus sprawuje ten sakrament przez osobę kapłana.

W dniu zmartwychwstania Pan Jezus przyszedł do wieczernika, gdzie przebywali uczniowie i powiedział im: „Weźmijcie Ducha Świętego, którym grzechy odpuścicie, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane„. (J. 20,21-23) Tymi słowami ustanowił sakrament pokuty czyli spowiedź.

Władzę odpuszczania grzechów Pan Jezus przekazał apostołom. Ta władza przeszła od Apostołów na biskupów i kapłanów.

W sakramencie pojednania widzimy i słyszymy kapłana, ale wierzymy, że to Jezus Chrystus ukrzyżowany i zmartwychwstały przebacza nam grzechy.

Spowiedź to radosne spotkanie z przebaczającym Chrystusem. Tam, gdzie dochodzi do pełnego miłości przebaczającego spotkania nie ma miejsca na obawę czy strach.

Aby dobrze odprawić spowiedź św. należy spełnić pięć warunków dobrej spowiedzi:

• Rachunek sumienia – Rachunek sumienia jest to przypomnienie sobie grzechów, które popełniliśmy.
• Żal za grzechy – Żałuje za grzechy ten, kto smuci się, że zgrzeszył, obrzydza sobie popełnione grzechy i postanawia poprawę.
• Mocne postanowienie poprawy – Następstwem prawdziwego i szczerego żalu jest postanowienie poprawy.
• Szczera spowiedź – W spowiedzi mówię prawdę. Kapłanowi nie wolno niczego powiedzieć, co usłyszał w konfesjonale. Obowiązuje go tajemnica spowiedzi.

Jeżeli przy spowiedzi świadomie zatajam grzech ciężki, nie otrzymuję odpuszczenia grzechów i popełniam świętokradztwo. Natomiast jeśli przez zapomnienie nie wyznaję grzechu ciężkiego, spowiedź taka jest ważna, a zapomniany grzech muszę wyznać przy następnej spowiedzi.

Zadośćuczynienie Panu Bogu i bliźniemu – Zadośćuczynicie bliźniemu polega na naprawieniu wyrządzonej mu krzywdy i szkody.